Życie z Aniołkiem - Blog

W zeszłym tygodniu w piątek mieliśmy pięknie zaplanowany wieczór. Dostaliśmy zaproszenie do mojej koleżanki na kolację weselną. Miałam wszystko ustawione - odbieram Julke ze szkoły, potem zabiera ją mój tata, a ja wskakuje pod prysznic, robię się na bóstwo i na 19 jesteśmy w knajpie. Dobre żarełko, fajny klimacik - zapowiadało się po prostu extra....

tymczasem....

Odbieram Julkę ze szkoły. Skarży się, że bolą ją nóżki. Na pocżątku nie zwracan na to uwagi...ale patrzę w dół...i oniemiałam - kostki miała napuchnięte zaczerwienione i bolące, ściągam skarpety - paluszki jak prosiaczki....norlanie miękko mi się zrobilo w nogach. Niewiele myśląc wsiadłam w samochód i pojechałam do przychodzi. Tam lekarka wypisuje mi skierowanie do szpitala. Jadę najpierw do dziecięcego...po drodze wpadłam w panikę, co to może być?? Po tym, co nas spotkało z Zośką miałam najgorsze z możliwych myśli - że wysiadły jej nerki, że pewnie ma cukrzycę, że jakieś kłopoty z krążeniem.

Na szczęście w szpitalu szybko schodzi do nas lekarz robią jej badania w których nic nie wychodzi...Mocz Ok. Lekko obniżona Hemoglobina i lekko podwyższone CRP. Ale lakarz karze nam jechać do szpitala wojewódzkiego na konsultacje ortopedyczną. Tam - masakra! Ludzi od groma, różne przypadki i wypadki. Suma sumarum po zrobieniu RTG wchodzimy do gabinetu dopiero o 22. Okazuje się, że ortopedycznie też jest wszystko ok. Jak ja to lubie...objawy są a nikt nic nie wie i diagnoza niemożliwa do postawienia...Pawdopodobnie przeciążenie, zalecenie - leżenie w łóżku przez 2 dni, Naproxen + okłady z altacetu. Wszystko zeszło i niby powinnam się cieszyć...Ale cały czas nie daje mi to spokoju. W piątek idę do lekarza może da skierowanie na jakieś bardziej szczegółowe badania.

I tym sposobem kolacja przeszła bokiem....Zawsze jak się na coś cieszę i coś sobie zaplanuję trafia jasny szlag:) A ja ciągle myślę, czy wszystko jest z Julką w porądku...

Z okazji tego pięknego dnia wszystkim mamusiom składam baaaardzo serdeczne życzenia:)

Pięknie być rodzicem, pięknie jest budzić się każdego dnia i widzieć uśmiechniętą buźkę dziecka, pięknie jest każdego dnia patrzeć jak pięknie dorasta, jak idzie do przodu i powoli wyrasta na samodzielnego człowieka...

Za tą miłość, za to wszystko dziekuję Ci Boże...za każdy dzień, za każdą chwilę, za każdy uśmiech i płacz, za to że dałeś mi Aniołka i moją najukochańszą ziemską Julkę.

Wpadłam w kierat...jak widać z resztą, nie mam nawet czasu na wpisy na ukochanym familie...Zaglądam tu jednak, nie myślcie sobie:)

W pracy powoli się rozkręcam chociaż łatwo nie jest. Lubię to, co robię i czekam niecierpliwie na efekty...mam nadzieję, że mój wkład pracy zaprocentuje już niebawem:)

Rodzinnie jesteśmy po I komunii...teraz biały tydzień. Przyjęcie organozowałam w domu, miałam w sumie 12 osób. Zrobiłam dobry obiad potem deser...chciałam jeszcze zakąski ale nikt już nie chciał słyszeć o jedzeniu. Wyszło pięknie - bułam naet z Julką u fryzjera! Miała piękną fryzurę i śliczną klamrę do włosów z żywych kwiatków...jak będę miała zdjęcia coś wrzucę:)

Co do reszty - wszystko się już jakoś wyciszyło, uspokoiło...poukładało...pustka jest straszna i zawsze będzie...ale życie pobiegło swoim torem...może to zupełnie naturalne...nie wiem.